Τήν Κυριακή 4η μηνός Φεβρουαρίου τ.ἔ., πού στίς Ἐκκλησίες μας διαβάζεται τό φιλολογικοθεολογικό ἀριστούργημα τῆς Παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Παν/το Ἀρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα καί τόν Διάκονό του π. Γεώργιο Κυριάκου, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀδάμ, ἑνός μικροῦ Χωριοῦ πού σέβεται τόν Θεό καί στό ὁποῖο διακονεῖ μέ πολλή ἐργατικότητα ὁ ἁγιορείτης Παν/τος Ἀρχιμ. π. Γεράσιμος Δασκαλάκης.
Τόν Σεβασμιώτατο ὑποδέχτηκαν μέ λουλούδια καί πολλή καλωσύνη οἱ γυναῖκες τοῦ Χωριοῦ καί ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Ἀθανάσιος Σκαρλάτος.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέλυσε μέ κάθε λεπτομέρεια τήν ἐξαίρετη εὐαγγελική περικοπή καί προέβαλε ἰδιαιτέρως τό λόγιο τοῦ Κυρίου: «Ἔτι δὲ αὐτοῦ (τοῦ Ἀσώτου) μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν» (Λουκ 15,20), ἀπό τό ὁποῖο προκύπτει ὁ ἀπέραντος ὡκεανός τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ Πατέρα γιά τό παιδί Του, τόν ἄνθρωπο! Δικαιώνεται ἀπόλυτα δηλαδή, ὁ ἱερός Φώτιος, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, ὅταν εἶπε, ἔχοντας ὑπόψιν αὐτήν τήν παραβολή, ὅτι δέν ἀγαπήσαμε ἐμεῖς τόν Θεό πρῶτοι, ἀλλά Ἐκεῖνος μανικά μᾶς ἀγάπησε καί ἄνοιξε διάπλατα τήν ἀγκαλιά Του γιά τό πλάσμα Του.
Καί κατέληξε ὁ Μητροπολίτης μας: «Ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου καί ἰδίως τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Ἀσώτου εἶναι γιά κάθε ἄνθρωπο ἕνας καθρέφτης, ὅπως λέει ὁ ἀείμνηστος Κωνσταντῖνος Κούρκουλας, ἕνας καθρέφτης μέσα στόν ὁποῖο καί μιά καί δυό καί δέκα καθρεφτίζεται ὁ ἑαυτός μας, τό πρόσωπό μας· μέ τίς ἀδυναμίες μας, μέ τίς πτώσεις μας, μέ τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί μέ τά δακρυσμνένα μάτια μας πού κοιτάζουν ἀπευθείας τό βλέμμα τοῦ Πατέρα ἱκετευτικά. Ἕνας καθρέφτης πού μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἄρνηση τοῦ Πατέρα καί τή θαλπωρή τῆς μάνας μας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἴσως καί τό ἀγκαθόσπαρτο - ἀνηφορικό στρατί τῆς ἐπιστροφῆς στούς πατρικούς κόλπους! Ἀπ’τό βάθος τοῦ ὀρίζοντα αὐτοῦ τοῦ καθρέφτη ἀκοῦμε γοερά τόν ἄσωτο τῆς Παραβολῆς, δηλαδή τόν ἑαυτό μας, νά κράζη: “ἀκολουθῆστε μέ ὄχι μόνο στήν πτώση μου, ἀλλά καί στόν γυρισμό μου! Μή στενοχωρεῖτε τόν Πατέρα, νάτος περιμένει στό κατώφλι ἀκουμπησμένος στό ροζιασμένο ραβδί Του!”».
