Τήν Κυριακή 24η Νοεμβρίου, ἕνα ἀκριβῶς ἔτος μετά τήν ἐνθρόνισή του στήν Ἱερά μας Μητρόπολη, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία ἁγίας Παρασκευῆς Ἀδάμ, ἐχοροστάτησε στόν Ὄρθρο καί προέστη τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως, ἡ ὁποία ἀκολούθησε. Ἦταν ἡ πρώτη ἐπίσημη ἐπίσκεψή του στήν ὄμορφη αὐτή Κοινότητα.
Ὁ Ἐφημέριος τῆς Ἐνορίας Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Γεράσιμος Δασκαλάκης μαζί μέ τούς ἱεροψάλτες καί τό ποίμνιό του ἐδέχθη τόν Ἐπίσκοπό μας μέ πολλή χαρά, ἐκφράζοντας τά αἰσθήματα σεβασμοῦ καί ἀγάπης τοῦ τόπου στό πρόσωπο τοῦ Ποιμενάρχη μας.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφερόμενος στήν Κυριακάτικη περικοπή τοῦ «πλουσίου νεανίσκου», ἀνέλυσε λεπτομερῶς τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας περί πλούτου, χαρακτηρίζοντας ὡς ἀντίθετο παντελῶς μέ τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας τό συνταίριασμα πίστεως στόν Θεό καί ἁγιοζωῆς ἀπό τή μία πλευρά καί μεγαλείων στό βίο καί ἄμετρης εὐμάρειας καί καλοπέρασης ἀπ’ τήν ἄλλη. Τοῦτο τό ἐπιχειρούμενο ἀπό ὡρισμένους «πάντρεμα» Θεοῦ καί πλούτου, εἶπε ὁ ὁμιλητής, συνιστᾶ κόλαση γιά τόν ἄνθρωπο καί ἀφορμή ἀπορρίψεως τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας ἀπό τόν πολύ κόσμο καί χθές καί σήμερα.
Ὅπως ὁ πλούσιος ἄρχοντας τῆς τότε Συναγωγῆς, εἶπε ὁ Δεσπότης, ἐλυπήθη σφόδρα ὅταν ἄκουσε ἀπ’ τό στόμα τοῦ Κυρίου ὅτι δύσκολα ὁ πλούσιος εἰσέρχεται στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ἔχομε χρέος σέ κάθε ἐποχή νά διακηρύξωμε ὅτι Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χρήματα καί κοσμικά μεγαλεῖα δέν συμβιβάζονται. Θυμήθηκε στό σημεῖο αὐτό τόν Ἀλεξανδρινό Κωνσταντῖνο Καβάφη πού ἔγραψε προφητικά: «Τά μεγαλεῖα νά φοβᾶσαι, ὦ ψυχή ...», συμπληρώνοντας πώς δυστυχῶς στίς σημερινές «πολιτισμένες» κοινωνίες τῆς καταναλωτικῆς μανίας ὁ πλουτισμός, ἡ περιουσία καί ἡ ξέφρενη συγκέντρωση ὑλικῶν ἀγαθῶν ἔγινε αὐτοσκοπός.
Καί κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος: «Συνιστᾶ πρόκληση στό ἀποκορύφωμα τῆς γνωστῆς κρίσεως πού ζοῦμε νά μήν καταλαβαίνη μιά μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας ὅτι σάν βουλιάξει ἡ ἀνθρώπινη κατεστραμμένη ὀντότητα καί χάσει τήν αὐθεντικότητά της καί τή φυσιογνωμία της, μουχλιάζοντας μαζί μέ τούς τίτλους τῶν θησαυροφυλακίων πού ἔκανε θεούς της, χάνει κυρίως τήν εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί πέφτει κάτω ἀπό τό «εἶναι» της. Λοιπόν ἄν ἀγαπᾶς τόν χρυσό, δέν ἀγαπᾶς τόν Χριστό (ὅσιος Νικήτας Στηθάτος) καί ἐπιβεβαιώνεις περίτρανα τόν ὅσιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή πού διδάσκει: ἡ κενοδοξία καί ἡ φιλαργυρία γεννοῦν ἡ μία τήν ἄλλη. Γιατί ἐκεῖνοι πού εἶναι κενόδοξοι πλουτίζουν, κι ἐκεῖνοι πού πλουτίζουν, γίνονται κενόδοξοι»!
Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας Ἐφημέριος, Ἐπίτροποι καί Λαός τοῦ Θεοῦ παρεῖχαν ἀβραμιαία χαλκιδικιώτικη φιλοξενία στόν Ἐπίσκοπό τους, ἀνοίγοντας πρός τοῦτο τά νοικοκυρεμένα καί παραδοσιακά σπίτια τους.
